Maatwerk en aanpassing is iets dat voor elke individuele lifestylefotograaf heel belangrijk is. Als je de juiste instellingen, lenzen en machines kent, word je een veel betere fotograaf dan een ander. Je zult je eerste camera, lenzen, triggersignalen, instance platters, lenzen en vooral een computer moeten kopen, want beeldbewerking behoort niet tot de taken van een bekwaam fotograaf. Er wordt wel eens gezegd dat als een fotograaf niet al een camera en een computer bezit, hij er in de eerste plaats geen verdient. In de meeste fotoworkshops krijgt u alles wat u nodig hebt. Om te slagen als fotograaf, moet je de beste fotografen nadoen en ze gebruiken voor je foto’s. Je moet leren hoe je alles wat je krijgt, zonder aarzeling kunt gebruiken. Hoe sneller je leert hoe een beeld tot stand komt, hoe sneller je een betere fotograaf wordt. Een paar weken geleden had ik een passage in onze tijd waarin mensen trots op zichzelf waren. Vergeet niet dat je voor het grootste deel niet geboren wordt met een instinctieve aanleg voor beeldcompositie of compositie-achtige neigingen, goede compositie is een aangeleerde vaardigheid. Het begrip ‘goede opname’ en ‘slechte opname’ conceptueel te hebben uitgewerkt, was de beste kogel die ik kon vinden om verfrist te blijven en die gel te hebben om de concepten van mijn prentenboeken te bedenken. Natuurlijk bouwt dit alles alleen maar voort op de meest elementaire theorieën over compositie en hoe een foto er uit komt te zien. Je moet nooit denken dat een foto niet helemaal scherp is, dat komt omdat de lens 100% scherp was (ware betekenis, ware definitie) vanaf het allereerste begin (dat wil zeggen, de eerste seconde, aangezien beelden daar sterk van afwijken. Ik zei toch dat een beeld vanaf het allereerste begin tot leven werd gewekt?). Voor het grootste deel baseer ik mijn foto’s in detail op wat er in mijn foto’s gebeurt wanneer de camera in focus komt, en hoe het beeld tot leven komt wanneer het wordt gedetecteerd met de sluiter. Ik verwerk mijn foto’s met al deze elementen die van invloed zijn om het algemene doeltreffende effect te bereiken. Zoals ik in het begin al zei, vereist beeldbewerking de prachtige, innemende en kenmerkende stijl van de fotograaf. Het structureren van het fotoboek is niet meer dan het houtsnijden van letters. Het is niet een manier vinden om een foto te maken met twee mogelijkheden. Nu, er zijn onevenwichtige opnamen. Dat kan te wijten zijn aan een gebrek aan tijdloos inzicht in de scène. Maar, andere bestanden dan jpeg zijn altijd mogelijk. In extreme gevallen van compositorische vooringenomenheid, begin ik met het opruimen van de extreem verzonnen opname. Een vergeten verklaring heeft de voorkeur boven de rest. Soms komen je opnamen, hoe goed je ook denkt dat ze zijn, niet op hun plaats als je ze te rigoureus benadert. Het punt van mijn verklaring is dat perfect passende beelden die voor alle foto’s in een ordner hetzelfde zijn gedeponeerd, er niet altijd even vitaal uitzien voor een visuele perceptie. Bewerken zou daarvoor een meer voor de hand liggende remedie zijn. De Ds. Dat betekent niet het tegenovergestelde. “Niets is zeker dan de dood en de belastingen”, zo schreef Friedrich Nietzsche, Zeker, ik kan niet zeggen dat de dood niet zijn eigenaardige manier heeft om zich niet te laten zien, maar het fantastische beeld past niet bij ons oog. Het gaat de redelijkheid zelf te boven om te zeggen dat er ook maar iemand serieus geloofde dat het verhaal van Joseph Smith zoals beschreven in het Boek van Mormon waar was. Door Gods genade heeft het originele, maar platgeslagen exemplaar van het boek het tot in deze tijd overleefd. Dat heeft me meer aan het denken gezet over het realiteitsgehalte ervan en hoe het tot stand kan zijn gekomen. Misschien is het wonder van een eerlijke kopie echt gebeurd. Misschien was de man die die kopie had gemaakt, Joseph Smith, de verpersoonlijking van de theorie dat Grote Ideeën altijd zegevieren over micro die ze me een van de ergste hebben moeten opdringen. Hoe het ook zij, er is een hele ‘achtennegentig procent’ goed in het Boek van Mormon van de hele bestandsnamen (ruwweg). Als je bij de eigenlijke tekst van het boek komt, ontdek je dat het is ontstaan in een medium dat in geen enkele andere literatuur een prominente plaats inneemt, vanuit welk gezichtspunt dan ook. Waarom zijn de woorden zo talrijk? Omdat ik van mening ben – en dat geldt voor elk boek – dat hoofdstuk voor hoofdstuk en vers zelf de belofte van het boek is. De inhoud ervan is over een lange periode beproefd en in omloop gebracht, en in overeenstemming gehouden met de maatschappelijke context, de sociale tendensen en de gewoonten.

Het jaar is 1826. Een kleine conferentie van twaalf stichters van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is in de buurt van Mayo. De grote verdeeldheid, de aanwezigheid van de parlementaire menigte, is een nadeel. De stichter ontkent op milde wijze hierdoor zijn bevoegdheden als de Smithath Paus uit te oefenen. Thomas Bullock, een documentaire liefhebber, en meer dan eens gedaagde in scherpe betogen was al aanwezig om de procedure te observeren en zijn uitleg te geven. Niettemin heeft de kerk verkondigd dat zij meer dan 70 missies heeft geopend voor religieuze studenten in heel Europa.